Stoją tam na głównym placu starego miasta, przy bramie ratusza, przed kościołem św. Michała, przy średniowiecznej pralni, w muzeum etruskim i na dziedzińcu galerii. Mężczyźni, kobiety i konie. Jakby groteskowe postaci Rébera László, takie bezbronne, a jednocześnie opiekuńcze, jakby anioły, albo może geniusze zapomnianej mitologii etruskiej, wyblakłe, bezosobowe figurki na małych sarkofagach w muzeum etruskim. Ich kształty przywodzą na myśl etruskie figurki, nie smukłość „Wieczorny cień”, lecz solidność, zwartość, istotną jedność z kamieniami miasta, które na nowo je zamieszkują, albo które być może zawsze tu były. Rzeźby ceramiczne i brązowe Paolo Staccioliego odtwarzają utraconą przeszłość na placach Volterry i w kapsułach czasu jej muzeów.
Add comment